"From Darkness to Light: How a Bee Sting Led to a Miraculous Recovery and Renewed Hope"
The name of the beautiful woman in this picture is Ellie Lobel. Looking at her smiling face, it is hard to believe that there was a time when she was so overwhelmed by pain and illness that she prayed for death every day.
What happened was that while she was wandering in the forest behind her home, she suddenly felt a sting on her leg. Later, upon inspection, she discovered that she had been bitten by an insect, but she didn’t pay much attention to it.
When she returned home, she applied her regular cream to the spot and went to sleep. By morning, everything seemed normal, and a couple of days later, she completely forgot about the incident.
A few weeks later, she caught a cold that lasted for two weeks, after which she recovered. However, her real problems began a few months later and continued for the next fifteen years.
Her joints became swollen, and excruciating pain set in. Gradually, she became unable to walk, speak, or even eat properly. For a year, doctors treated her for various illnesses. Some said it was a viral infection, while others claimed it was an immune system issue.
In reality, she had Lyme disease, an illness caused by bacteria transmitted through the bite of a specific type of tick.
Unfortunately, the true illness was identified very late. By then, the bacteria had reached her brain and nervous system. Her condition deteriorated; she became so helpless that she couldn’t even care for herself. Her memory began to fade. It felt as if she was living without a soul in her body.
From the age of 27 to 42, she endured this painful state. Life was crumbling around her. She remained in bed, refusing to meet friends and relatives. She was just waiting for death. Doctors advised that without medication, she could die in about 90 days. After a great struggle, she finally accepted defeat and stopped taking medication.
But she had one last wish: to sit in her garden one final time, to see the flowers, to sit under the open sky in the sun, and to listen to the songs of the birds.
There in the garden, while she was sitting in her wheelchair, an African bee suddenly stung her.
In just a few seconds, dozens of bees attacked her. She screamed, tried to run away, and then fainted, falling from her wheelchair to the ground.
She was taken to the hospital; her heart was slowing down, but the doctors revived her heartbeat through CPR. She wanted no treatment—she just wanted to die peacefully.
But then… something strange happened.
Two days later, when she woke up—there was no pain, no swelling, and she could stand up. The very next day, she even began to walk around!
Doctors examined her and found that the bee venom had changed everything. The venom had destroyed the bacteria causing Lyme disease, and her immune system was as if it had rebooted.
Within a few days, Ellie had fully recovered, but after enduring pain for 15 years, she wished she had expressed her desire to sit in her garden earlier.
Well, she returned to life anew, dedicating her life to writing about bees, honey, and the benefits of their venom, and bringing hope to others.
This incident happened in 1997. Since then, numerous studies have proven that bee venom can be effective in treating various diseases.
But remember—this story does not promote self-treatment with bees without medical supervision. Doing so could be life-threatening.
This story reminds us that hope always exists, no matter how dire the circumstances may be. Sometimes, what causes us harm can also provide the cure.
Many times, light comes from where we least expect it. In the form of nature, the Creator is always ready to help, sending assistance at the right time—even if it is only after 15 years. It has its own ways. 🐝
**Source: BBC Website**
translate the following in English
ਤਸਵੀਰ ਵਾਲੀ ਇਸ ਖੂਬਸੂਰਤ ਔਰਤ ਦਾ ਨਾਮ ਐਲੀ ਲੋਬੇਲ (Ellie Lobel) ਹੈ। ਇਸਦੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ, ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਕਦੇ ਇਹ ਔਰਤ ਆਪਣੇ ਦਰਦ ਅਤੇ ਬਿਮਾਰੀ ਕਰਕੇ ਇੰਨੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮੌਤ ਲਈ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ ਸੀ।
ਹੋਇਆ ਇਹ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਵਾਲੇ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੂੰ ਲੱਤ ’ਤੇ ਕੁਝ ਚੁਭਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਵੇਖਣ ’ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕੀੜੇ ਨੇ ਕੱਟਿਆ ਹੈ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤਾ ਗੌਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾਂ ਵਰਤੋਂ ਵਾਲੀ ਕਰੀਮ ਲਗਾ ਕੇ ਸੌਂ ਗਈ। ਸਵੇਰ ਤੱਕ, ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਨੌਰਮਲ ਲੱਗਾ। ਇਕ ਦੋ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਉਹ ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਈ।
ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਜ਼ੁਕਾਮ ਹੋਇਆ, ਜੋ ਦੋ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਉਸਦੀ ਅਸਲ ਸਮੱਸਿਆ ਕੁਝ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ, ਜੋ ਫਿਰ ਪੂਰੇ ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਰਹੀ।
ਉਸਦੇ ਜੋੜਾਂ ਵਿੱਚ ਸੋਜ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਭਅੰਕਰ ਦਰਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ, ਉਹ ਤੁਰਨ, ਬੋਲਣ ਤੇ ਚੱਜ ਨਾਲ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਤੋਂ ਵੀ ਅਸਮਰੱਥ ਹੋ ਗਈ। ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੱਕ, ਡਾਕਟਰ ਗਲਤ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਲਈ ਉਸਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਵਾਇਰਲ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਹੈ, ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਇਮਿਊਨ ਸਿਸਟਮ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ।
ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੂੰ ਲਾਈਮ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਸੀ, ਜੋ ਇੱਕ ਖਾਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਟਿੱਕ (ਕੀੜੇ) ਦੇ ਕੱਟਣ ਨਾਲ ਫੈਲਣ ਵਾਲੇ ਬੈਕਟੀਰੀਏ ਕਰਕੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ, ਅਸਲੀ ਬਿਮਾਰੀ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਨਾਲ ਫੜ੍ਹੀ ਗਈ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ, ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਅਤੇ ਦਿਮਾਗੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ (ਨਰਵ ਸਿਸਟਮ) ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿਗੜਦੀ ਚਲੀ ਗਈ, ਉਹ ਇੰਨੀ ਲਾਚਾਰ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਵੀ ਆਪ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਯਾਦਦਾਸ਼ਤ ਵੀ ਜਾਣ ਲੱਗੀ। ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਬਿਨਾਂ ਆਤਮਾ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਜੀਅ ਰਹੀ ਸੀ।
27 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਲੈਕੇ 42 ਸਾਲ ਤੱਕ ਉਹ ਇਸੇ ਦਰਦਨਾਕ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਰਹੀ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਢਹਿ-ਢੇਰੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਬਿਸਤਰੇ 'ਤੇ ਪਈ ਰਹਿੰਦੀ, ਉਹਨੇ ਦੋਸਤਾਂ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਵੀ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਉਹ ਬਸ ਮੌਤ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਡਾਕਟਰਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਦਵਾਈਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਉਹ ਲਗਭਗ 90 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਬੜੀ ਜੱਦੋ-ਜਹਿਦ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਖੀਰ ਉਸਨੇ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲਈ ਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਲੈਣੀਆਂ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਪਰ ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਆਖਰੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬਸ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਬਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ, ਫੁੱਲ ਬੂਟੇ ਦੇਖੇ, ਇਕਾਂਤ ਵਿੱਚ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅਸਮਾਨ ਹੇਠਾਂ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ, ਪੰਛੀਆਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੇ।
ਉੱਥੇ ਹੀ ਬਗੀਚੇ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਵ੍ਹੀਲਚੇਅਰ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਅਫਰੀਕੀ ਮਧੂਮੱਖੀ ਨੇ ਡੰਗ ਮਾਰਿਆ।
ਫਿਰ ਕੁਝ ਹੀ ਸਕਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ, ਦਰਜਨਾਂ ਮਧੂ-ਮੱਖੀਆਂ ਨੇ ਉਸ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਚੀਕਦੀ ਰਹੀ, ਭੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਰਹੀ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਵ੍ਹੀਲਚੇਅਰ ’ਤੋਂ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਈ।
ਉਸਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ, ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਰੁਕ ਰਹੀ ਸੀ, ਫਿਰ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ CPR ਦੇਕੇ ਉਸਦੀ ਧੜਕਨ ਮੁੜ ਚਾਲੂ ਕੀਤੀ।
ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਇਲਾਜ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ — ਉਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਮਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਪਰ... ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਹੋਇਆ।
ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਾਗੀ— ਨਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਦਰਦ ਸੀ, ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਸੋਜ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਖੜ੍ਹੀ ਵੀ ਹੋ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ, ਉਹ ਤੁਰਨ-ਫਿਰਨ ਵੀ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ!
ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਪਾਇਆ ਕਿ ਮਧੂ-ਮੱਖੀਆਂ ਦੇ ਜ਼ਹਿਰ ਨੇ ਸਭ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਜ਼ਹਿਰ ਨੇ ਲਾਈਮ ਬਿਮਾਰੀ ਫੈਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਬੈਕਟੀਰੀਏ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਇਮਿਊਨ ਸਿਸਟਮ ਜਿਵੇਂ ਮੁੜ ਤੋਂ ਚਾਲੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ, ਐਲੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹੋ ਗਈ ਪਰ 15 ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਕਾਸ਼ ਉਹ ਕਿਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਬਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕਰ ਜਤਾ ਲੈਂਦੀ।
ਚਲੋ ਖੈਰ, ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੱਲ਼ ਮੁੜ੍ਹੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਮਧੂ-ਮੱਖੀਆਂ, ਸ਼ਹਿਦ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਫਾਇਦਿਆਂ ਬਾਰੇ ਲਿਖਣ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਦੇਣ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਇਹ ਘਟਨਾ 1997 ਵਿੱਚ ਵਾਪਰੀ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਈ ਖੋਜਾਂ ਨੇ ਸਾਬਤ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮਧੂ-ਮੱਖੀ ਦਾ ਜ਼ਹਿਰ ਕਈ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੇ ਇਲਾਜ ਵਿੱਚ ਅਸਰਦਾਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਯਾਦ ਰਹੇ — ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਡਾਕਟਰੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਤੋਂ ਸਿੱਧਾ ਮਧੂ-ਮੱਖੀਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਏ। ਅਜਿਹਾ ਕਰਨਾ ਜਾਨਲੇਵਾ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਮੀਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਚਾਹੇ ਹਾਲਾਤ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਮਾੜੇ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਣ। ਕਦੇ-ਕਦੇ, ਜਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਸਾਨੂੰ ਚੋਟ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਹੀ ਸਾਡੇ ਲਈ ਇਲਾਜ ਵੀ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਕਈ ਵਾਰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਉੱਥੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜਿੱਥੋਂ ਅਸੀਂ ਸੋਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਸਦਾ ਹੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਤਤਪਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਸਹੀ ਸਮਾਂ ਆਉਣ ਤੇ ਉਹ ਮਦਦ ਜ਼ਰੂਰ ਭੇਜਦਾ ਹੈ— ਭਾਵੇਂ 15 ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਹੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਭੇਜੇ। ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਢੰਗ ਹਨ। 🐝
ਸੋਰਸ ਬੀ.ਬੀ.ਸੀ. ਵੈੱਬਸਾਇਟ
