Shreemad bhagabata 9th chapter 🙏🙏🙏

ଦ୍ଵାଦଶ ସ୍କନ୍ଧ ।ନବମ ଅଧ୍ୟାୟ ।
ମାର୍କଣ୍ଡଙ୍କର ମାୟା ପ୍ରଳୟ ଦର୍ଶନ ।
ମାର୍କଣ୍ଡଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ନର ନାରାୟଣ ତାଙ୍କୁ ବର ଯାଚିଛନ୍ତି ।ମାର୍କଣ୍ଡ କହିଲେ ବର ଦରକାର ନାହିଁ ।
ବରେ ମୋ କିବା ପ୍ରୟୋଜନ ।
ଯେଣୁ ଦେଖିଲି ତୋ ଚରଣ ।।
ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗଯୋଗ ଧାରଣାରେ ।
ଦେଖନ୍ତି ଦେହର ଭିତରେ ।।
ସେ ତୁମ୍ଭେ ମୋ ଚକ୍ଷୁ ଗୋଚରେ ।
ଦର୍ଶନ ଦେଲ ସାକ୍ଷାତରେ ।।
ବିଷ୍ଣୁମାୟା ଦେବେ ଅଗୋଚର ।ଯଦି କରୁଣା ହେଲା ତେବେ ସେ ମାୟାର ମହିମା ଦର୍ଶନ କରାଇ ଅନୁଭବ କରାନ୍ତୁ ।ଭଗବାନ ତଥାସ୍ତୁ କହି ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇଗଲେ ।
ସମୟ ଗଡ଼ି ଚାଲିଥାଏ ।ଏକଦା ପୁଷ୍ପଭଦ୍ରା ନଦୀରେ ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ସ୍ନାନ ତର୍ପଣ ସାରି ମର୍କଣ୍ଡେୟ ନିଜ ଆଶ୍ରମରେ ଧ୍ୟାନରେ ବସିଥାନ୍ତି ।ଏହି ସମୟରେ ଏକ ଘୋର ବିତ୍ପାତ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ।ମହାଘୋର ଶଦ୍ଦକରି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବେଗରେ ପବନ ବହିବାକୁ ଲାଗିଲା ।ବିଜୁଳି ଘଡ଼ଘଡି ସହ ପ୍ରବଳ ବର୍ଷା ହୋଇ ଚାରିଆଡ଼େ ଜଳପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲା।ସମୁଦ୍ର ର କରାଳ ଲହରୀ ଆକାଶକୁ ଭେଦ କଲା ।ସପ୍ତ ସମୁଦ୍ର ସପ୍ତଦ୍ଵୀପ ଜଳରେ ଏକାକାର ହୋଇଗଲା ।ସମସ୍ତ ଜୀବ ଜଗତ ବୁଡ଼ି ଗଲା ।
ସେ ମୁନି ଯୋଗମାୟା ବଳେ
ଭାସିଲେ ପ୍ରଳୟ ଜଳରେ ।।
ଜଳର ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗରେ କୁଟା ଖିଅ ପରି ଭୋକ ଶୋଷରେ ଅଧୀର ହୋଇ ମୁନି ଭାସିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ଏହିଭଳି ହଜାର ହଜାର ବର୍ଷ ବିତିଗଲା ।ଦିନେ ଏକ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ଗୋଟିଏ ଦିବ୍ୟ ବଟ ବୃକ୍ଷ ଦେଖିଲେ ।ଐଶାନ୍ୟ କୋଣକୁ ବ୍ୟାପିଥିବା ଏକ ଶାଖାରେ ଗୋଟିଏ କୋମଳ ପତ୍ର ଉପରେ ଜଣେ ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟ ଶିଶୁ ଶୟନ କରିଛି ।
କରାରବିନ୍ଦେନ ପଦାରବିନ୍ଦଂ ମୁଖାରବିନ୍ଦେ ବିନିବେଶୟନ୍ତମ୍
ବଟସ୍ୟ ପତ୍ରସ୍ୟ ପୁଟେ ଶୟାନଂ ବାଳଂମୁକୁନ୍ଦଂ ମନସା ସ୍ମରାମି ।।
ଶରୀର ତତ୍ତ୍ଵ ଆଧାରରେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ ସେ ପୁରୁଷର ସ୍ଵରୂପ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ଯାଇ କହିଛନ୍ତି।
ନବ ପଲ୍ଲବ ବଟପୁଟେ ।
ଏକ ପୁରୁଷ ଜବାଙ୍ଗୁଷ୍ଠେ ।।
ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠ ପ୍ରମାଣେ ପୁରୁଷ ।
ଆପଣା ପ୍ରଭାରେ ସେ ଦୃଶ୍ୟ ।।
ମହାପ୍ରଳୟର ଘନ ଅନ୍ଧକାର ଭେଦ କରି ସୁନ୍ଦର ଶ୍ୟାମ ବର୍ଣ୍ଣ କାନ୍ତି କମ୍ଵକଣ୍ଠ ସୁଗ୍ରୀବ,ଅଳକାବଳି ମଣ୍ଡିତ କପୋଳ,ରଙ୍ଗ ଅଧରରେ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହାସ,ଅରୁଣ ପଦ୍ମଲୋଚନ,ତ୍ରିବଳି ଜଡ଼ିତ ସୁଗଭୀର ନାଭି,ସୁବିସ୍ତାର ବକ୍ଷ,ଅରୁଣିତ ଚରଣ ଜନ ମନମୋହନ ରୂପ ଝଲସୁ ଥାଏ ।ଦୁଇ ହସ୍ତରେ ପାଦର ବୃଦ୍ଧାଙ୍ଗୁଳି ଧରି ପାଟିରେ ପୁରାଇ ଚୁମ୍ଵିବାରେ ଲାଗିଥାନ୍ତି ।ଏପରି ଅଦ୍ଭୁତ ଦିବ୍ୟ ରୂପ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପରିଚୟ ଜାଣିବାକୁ ମାର୍କଣ୍ଡ ତା ପାଖକୁ ଗଲେ ।ହେଲେ ତା ନିଶ୍ଵାସରେ ଟାଣି ହୋଇ ତା ପେଟ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ ।ପେଟ ଭିତରେ ଦେଖିଲେ ସମଗ୍ର ସୃଷ୍ଟି ପୂର୍ବବତ ସୁରକ୍ଷିତ ଅଛି ।ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଗ୍ରହ ନକ୍ଷତ୍ର ବୃକ୍ଷଲତା ସବୁକିଛି ଠିକଠାକ ଅଛନ୍ତି ।
ବ୍ରହ୍ମାଦି କୀଟ ପରିଯନ୍ତେ ।
ସର୍ବ ଦେଖିଲେ ଆଚମ୍ଵିତେ ।।
ଦେଖିଲେ ଯେ ନିଜ ଆଶ୍ରମରେ ସେ ନିଜେ ବସିଛନ୍ତି ।ପେଟରୁ ବାହାରି ପୁଣି ପ୍ରଳୟ ଜଳରେ ଭାସିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।ପୁଣି ଦେଖିଲେ
ସେ ବଟପତ୍ର ପୁଟେ ଶୋଇ ।।
ବାଳକ ଚରଣ ଚୁମ୍ଵଇ ।।
ସଂସାର ଦେଖିଣ ବିସ୍ମୟ
ମିଥ୍ୟା ମଣିଲେ ସେ ପ୍ରଳୟ ।।
ସେ ଦିବ୍ୟ ବାଳକକୁ ଭକ୍ତିରେ ଧ୍ୟାନ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।ମନ ମଧ୍ୟରେ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି ପ୍ରଳୟ ଜଳର ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ଜାଗ୍ରତ ହେଲା।
ସେ କୃଷ୍ଣ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ଗଲେ ।
ଆପଣା ମାୟା ଦେଖାଇଲେ ।।
ବିଷ୍ଣୁ ହୁଅନ୍ତେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ।
ପ୍ରଳୟ ଅନ୍ତ ତତକ୍ଷଣ ।।
ପ୍ରଳୟ ଉଭାନ ହୋଇଗଲା ।ମାର୍କଣ୍ଡ ପୂର୍ବବତ ତାଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ବସିଥିବାର ଦେଖିଲେ ।ଏହା ବିଷ୍ଣୁ ମାୟା ।
ଜଗତ ମିଥ୍ୟା କୃଷ୍ଣମେକୋପି ସତ୍ୟ ଏକଥା ମାର୍କଣ୍ଡେୟ ଅନୁଭବ କଲେ ।
କହଇ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ ।
କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଲାଗୁ ଆଶ ।।
ଜୟଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ
*ସମୀକ୍ଷକ 🙏🙏🙏 ସତ୍ୟ ରଞ୍ଜନ ପତି 🙏🙏🙏